DIMA RAVE

Şehir, istasyon isimleri, argo ve siren sesleriyle gürültülü, aralarında ise sürekli “bebeğim” ve “nasılsın?” sesleri duyuluyor. Burada aşk, gece bulvarında bisiklet sürmek gibidir: romantik gibi görünür, ama her an kendinizi karakola giden bir polis arabasının koltuğunda bulabilirsiniz. Büyük jestler, komik hava atmalar ve “burada kim daha deli” tartışmaları kafa kafaya çarpışırken, ototune kırgınlıklardan yapışkan bir kanca oluşturur. Kafada çocuk animasyonlarından ve yeni boyama fikirlerinden oluşan bir kasırga, ceplerde kırılgan bir ego ve küçük bir ironi var, ama yine de dans etmek istiyor. Sonuçta, yirmi beş yıllık kırılganlığın cüretkar bir günlüğü ortaya çıkıyor: gürültülü, ısrarcı ve satır aralarında beklenmedik bir şekilde nazik.