2022

Görünüşe göre, yıllar ve kayıp rüyalar arasında bir yerde, “biz” ile “ben” arasındaki sınır silinmiş. Bir zamanlar canlı ve gürültülü olan her şey, şimdi sanki yerin altından geliyor gibi boğuk geliyor. Bu şarkı, aynaya baktığında yansımanı tanıyamadığın hissi gibi: tanıdık bir yüz gibi, ama bakışlar artık senin değil. Havada geçmişin kokusu var, damarlarında bir başkasının “seni seviyorum”u atıyor, ama vücudun hala hatırlıyor - zihin çoktan unutmuş olsa bile.

Burada soğuk hava değil, alışılmış bir arka plan haline gelen yalnızlıktır. Acı bile keskin değil, eski bir radyonun düşük frekansı gibi sadece uğultu yapar. Yine de bu karanlıkta garip bir güzellik vardır - kurumuş çiçeklerde veya eski bir fotoğrafta olduğu gibi, kimi daha çok üzülmelisin bilemezsin: gideni mi, kalanı mı?