Hai Să Recunoaștem

Burada nazik şiir yok - kelimeler, uzun bir günün ardından mutfakta söylenen sözler gibi, yorgun bir dürüstlük ve hafif bir öfkeyle uçuyor. Ülkenin eski bir eve benzediğini anlatıyorlar: duvarlar tanıdık, gelenekler alışılmış, ama hayal kırıklığının esintisi köşelerde dolaşıyor. İroni her satıra işlenmiş: bayramlarda dua ediyoruz, işler arasında şikayet ediyoruz, ama yaşamaya, kavga etmeye, seçimler yapmaya, beklemeye devam ediyoruz.

Ve sonra müzik, sözlerin yapamadığını yapıyor - korkudan, yorgunluktan, umutsuz “her zaman böyle”den daha yüksek sesle bağırmaya çağırıyor. Bu, henüz pes etmemiş olanlara bir marş gibi geliyor: ironik de olsa, acı da olsa, ama sesin sessizlikten daha güçlü bir silah olduğu umuduyla.