MALDIVITA

Şehir gürültülü ve uğultulu, ama içinde seslerin yankılandığı bir boşluk var. Burada artık yıldızlar yok, sadece vitrin camları ve hayvanlara benzeyen yoldan geçenlerin gölgeleri var. Hayat eski bir kapı gibi gıcırdıyor ve kalp, kalkış tarihini kaybetmiş buruşuk bir bilet gibi. Etrafındaki her şey sanki yapay: yardım, dostluk, hatta coşku - kimse cevap vermediği bir çağrı merkezinden gelen telefon gibi.

Yine de bu itirafta neredeyse dokunaklı bir şey var - bu dürüst yorgunluk, kemiklerine kadar çıplak. Varlığın dayanılmazlığı, kaba sözlerin dua gibi yankılandığı, sinizmin ise kırılganlığın sadece bir maskesi olduğu bir ritme dönüşüyor. Müzik, balkonda içilen geç saatteki bir sigara gibi: acı, ama canlı.