Bassist

Müziğe aşık olmak bir yana, basçıya, hem de solak bir basçıya aşık olmak... Burada hiçbir “mantıklı argüman” yardımcı olamaz. Her şey şarkıya dönüşür, her nota kalbe yapışır ve şehrin gürültüsü tek bir ritimde kaybolur. Kendi çalma listesi bile bir itirafa, mürekkep yerine akorlar ve kaşıntılı parmaklarla çalınan bir günlüğe dönüşür.

Işıkları ve sonsuz kalabalıklarıyla ebedi Tokyo birdenbire kameralı bir sahneye dönüşür: projektör sadece ona düşer ve etrafında alkışlar, sanki büyük bir aşkın provasıymış gibi. Ve bu duygunun ne kadar ciddi olduğu önemli değildir - ergenlik kaprisleri mi, yoksa yetişkinlerin takıntıları mı? Önemli olan, bu duygunun herhangi bir hoparlörden daha yüksek sesle çalması ve “enkor”da kapanmaya niyetinin olmamasıdır.