Muérdeme

Merak ediyorum, nasıl olur da gerçekleşmemiş olan her şeyi bu kadar ayrıntılı bir şekilde sıralayabilir ve aynı zamanda sanki en önemli şey buymuş gibi bir his uyandırabilir? Sanki hiç doldurulmamış boş satırların listesi gibi, kenarlarında söylenmemiş sözlerin kırıntıları kalmış.

Bu “asla”larda soğukluk değil, heyecan duyuluyor - sanki hızla inkar oyunu oynanıyormuş gibi. Ne öpücükler, ne kavgalar, ne de alışılmış sahneler, ve işte bu yüzden yakıcı bir yakınlık var. Paralel yollarda ayrılan iki tren gibi: çarpışmadılar, ama geçen vagonların gürültüsü uzun süre kulaklarda çınlıyor.

Ve işte masaldan vazgeçmek, gerçeği kabul etmek gibi geliyor, ve söylenmemiş sözler, herhangi bir sözden çok daha dürüst oluyor. Bazen ortak sabahların ve ıslak çarşafların olmaması, yaşanmış romanlardan daha güçlü bir şekilde etkileyen hikayenin ta kendisidir.