El sueño dura una semana

Her zaman ellerinin titrediği bir utanç. Kalbi, elektrikli trenin saat ibresinden daha hızlı atıyor ve basit bir “merhaba” bile, sanki üç blok koşmuş gibi terletiyor. Her şey önemsiz gibi görünüyor - bir bardak su, çarşamba günü tesadüfen karşılaşma, yerinde olmayan bir gülümseme - ama tam da bu tür önemsiz şeyler bir fırtına oluşturuyor.

Burada aşk, pencerenin dışındaki fırtınaya benzer: bir an parlama, bir an gök gürültüsü, bir an aralarında sessizlik. Rüyalar normalden daha uzun sürer ve uyanmak garip bir his uyandırır - sanki her şey çoktan yaşanmış ve yine de yeniden başlayacakmış gibi. Bu biraz korkutucu, ama daha çok tatlıdır.