Мы болеем

Tribünlerin beyaz gürültüsü ve kulakları sağır eden buzun çıtırtısı, doğrudan, yüksek sesli, hiç şüphesiz bir marş oluşturuyor. Burada felsefeye yer yok: afişler havalanıyor, renkler aidiyeti haykırıyor ve müzik sanki takımın ısınma turunu ritimle eşlik ediyor.

Her satırda güç var - kasıtlı olarak basit, neredeyse çocuksu, ama bu yüzden daha dürüst. Bunda fabrika tezahüratlarına benzer bir şey var: gürültü çok gibi, ama içten bir sıcaklık doğuyor - omuz omuza olma hissi. Beyaz-mavi bir renk değil, bir durum haline geliyor: biraz agresif, komik, ama çaresizce canlı.