Toda La Vida

Kafiyelerde, duygusal ve üstü kapalı imaların yer almadığı kaba bir samimiyet var. Her şey doğrudan, filtrelenmeden sunuluyor - yüksek sesle yapılan bir konuşma gibi, tutkunun egoyla çatıştığı ve fiziksel olanın her şeyden üstün olduğu bir konuşma. Atmosfer - kulüp neon ışıkları, ısınmış bedenler ve yarın belki de kendini haklı çıkarmak zorunda kalacağına dair hafif bir his karışımı, ama bu kesinlikle yarın olacak.

Her satırda cüretkar bir oyun hissediliyor: burada kim patron, kim kimi kısa tasma tutuyor ve kim bundan zevk alıyor. Canlı ritim ve imgeler sanki kasıtlı olarak romantizmden yoksun - ama bunun yerine enerji, provokasyon ve en ham haliyle dürüstlük var. Beynin kapandığı ve içgüdülerin devreye girdiği anlar için müzik.