СПАСАТЕЛЬНЫЙ КРУГ

Dünyanın kendisine hiçbir şey borçlu olmadığını ve kendisinin de dünyaya hiçbir şey borçlu olmadığını düşünen bir insanın günlüğü gibi geliyor. Burada “sonsuza kadar sürecek dostluk” ya da aile yemeklerine yer yok: sadece cebindeki para, uçuş programı ve hem silah hem de zırh haline gelen müzik var. Parlaklığa ulaşan sinizm, neredeyse ergenlik çağına özgü bir meydan okumayla bir arada: kimseye güvenmemek, mucizelere inanmamak ve sadece kendi öfkesiyle ayakta kalmak.

Ama bu cesur “kimseye ihtiyacım yok” tavrının ardında garip bir yorgunluk beliriyor. Sanki her “ben kendim” biraz daha sessiz çıkıyor ve podyumda kazanan yerine, düşmeyi reddeden bir figür görünüyor. Müzik gürültülü, şakaklara vuruyor ve sanki iç sesini, yalnızlığı fısıldayan sesi, kasten bastırıyor.