奏(かなで)

Garip bir şekilde, veda da neşeli olabilir. Burada veda daha çok baharda bir tren istasyonuna benziyor: gürültülü bir peron, yeni rüzgarlar, ölçülü bir gülümseme ve kayıtsız kalmayı başaramayan bir bakış. Şarkıda trajedi yok - sadece büyüyen, uzaklaşan kişiye karşı sessiz bir şefkat var, ama bağ yine de kalıyor, şehirler ve yıllar boyunca görünmez bir iplik gibi.

Bu, “teşekkürler” ve “kendine iyi bak” sözlerinin garip bir “mutlu ol”un arkasına saklandığı bir veda müziği. Sanki melodi elinizi tutuyor ve vaat ediyor - ayrılsak bile, zaman alışılmış rotaları silse bile, ortak şarkı her zaman bir köprü olacak. Ve diğer ucunda biri onu duyacak ve gülümseyecek.