明日も

Pazartesi'den Cuma'ya kadar, iş, okul, başkalarının moda mekanlar ve diziler hakkında yaptığı, sanki seninle hiç alakası olmayan konuşmalar gibi, sonsuz bir görevler dizisi uzayıp gider. Yorgunluk katmanlar halinde birikir, bazen ayağa kalkacak gücün bile kalmadığını hissedersin. Ama ileride bir yerde Cuma var ve onun ardından, herkesten daha hızlı ayağa kalkmayı ve düşmenin korkutucu olmadığını göstermeyi bilen biriyle buluşma var.

Bu ritimde - sınırda koşmak, gözyaşlarını tutmak ve inatla “kırılmayacağım” demek var. Kimse anlamasa bile, etrafındaki kahkahalar alay gibi gelse bile. Çünkü herkesin, zayıflıklarını saklayabileceği ve yeniden nefes almayı öğrenebileceği bir figür olmalı. Ve sahnede veya ekranda kahraman bir darbe aldıktan sonra ayağa kalktığında, içimizde küçük bir ateş yanar - bir gün daha, bir deneme daha, bir adım daha ileriye yetecek kadar.