ただ君に晴れ

Şarkıda, Temmuz yağmurunun ardından ısınan asfaltın kokusu, ıhlamur çiçekleri ve sokak lambaları henüz yanmamış, ama gölgeler boydan iki kat daha uzun uzamış akşamların kokusu var. Burada büyük bir drama yok - sadece parmak uçlarına basarak daha büyük görünmek ve yazın sonsuza kadar süreceğine ciddi ciddi inanmak mümkün olan zamanlara duyulan hafif bir özlem var.

Her satırda çocuk oyunları ve kovalamaca oyunları, gecenin saklandığı cepler ve bugünü tutamayan fotoğrafların hatıraları beliriyor. Burada büyümek, bırakmayı öğrenmek, ama aynı zamanda her anın içinde yaşayan kokuları, renkleri ve cırcır böceklerinin sağır edici sesini korumak anlamına geliyor. Yaz gidiyor, ama zihnimizde sonsuza kadar kalıyor - biraz paslı, biraz acıtıcı, ama bu yüzden daha da değerli.