キセキ

Kelimeler, anılar ve vaatlerden oluşan yumuşak bir battaniyeye dönüşüyor, burada her “teşekkür ederim” ve “seni seviyorum” uzun günlerin ipliğinde küçük bir boncuk gibi yankılanıyor. Burada gösteriş yok, sadece alışılmış jestler var: sağ el sol elin içinde, sessiz sokakta adımlar, herhangi bir yeminden daha sıcak bir kahkaha.

Müzik, sanki ikisi yan yana yürüyor ve tüm bu mikroskobik mutlulukları fark ediyorlarmış gibi, yavaşça nefes alıyor - tesadüfi bir bakış, ortak bir şaka, aniden hafifleyen yağmur. Hatta içindeki hüzün bile ev gibi, sanki hatırlatıyor: mutluluk havai fişek değil, büyük, gürültülü evrenin arka planında basit bir “yanımda kal”dır.