修羅

Bu metnin her kelimesinde rüzgar duyuluyor - keskin, özgür, biraz acımasız. Bazen fırtınaya dönüşüyor, bazen ılık bir bahar esintisine dönüşüyor, ama her zaman arkasında şarkılarla ya da gün batımlarıyla gizleyemeyeceğiniz bir yalnızlık hissi bırakıyor. Burada insanlar dağlarla, denizle, güneş ışığıyla karşılaştırılır - ve bu yüzden basit duygular birdenbire doğa kadar büyük ve acımasız görünür.

Şarkı sanki rüzgarda haykırmak için yaratılmış gibi: göğsündeki yırtılmalar, dışarıya fırlayan yalnızlık, beklenmedik bir keşif, hatta başkalarının gülüşleri ve sıcaklığı bile bazen yalnızlık hissettirir. Bu, hem eski bir dua hem de modern bir itiraf gibi geliyor - keskin ama dürüst, acı ve güzelliğin tek bir uzun rüzgar esintisinde birleştiği.