specialsadism

Sözler sanki duman içinde erimiş gibi, ama ruh hali hemen anlaşılıyor - sürekli kaçan o kişiyi gece boyunca aramak. Etrafta ay, sisli gökyüzü, çok acı gerçeğin tadı olan sigaralar. Her şey, en uygunsuz anda ağzından kaçan bir itiraf gibi geliyor: ham, biraz karmakarışık, ama bu yüzden daha da dürüst.

Gerçeklik bulanık gibi görünüyor - ya asit dumanı ya da kendi gözyaşları yolu görmeyi engelliyor. Ama bu bulanık dünyada sürekli bir hareket var: ay ışığı altında adımlar, kimsenin okumayacağı mektuplar ve “kaybetti” ile kafiyeli “aradım” kelimesi. Müzik, umutsuzluk ve umut arasındaki ince çizgide duruyor, sanki hava bile söylenmemiş sözlerden titreşiyor.

Kaderin ironisi, en kişisel deneyimlerin herhangi bir kelimeden daha yüksek sesli olmasıdır. Artık açıklayacak bir şey kalmadığında, geriye sadece gecenin içine, kendi yankısının sesleri ve kalbin hala attığını hatırlatan ritim eşliğinde yürümek kalır.