ESCALOFRÍOS

Burada aşk, kötü bir alışkanlık gibi geliyor: onun seni mahvettiğini biliyorsun, ama yine de ondan vazgeçemiyorsun. Sözler kıskançlık ve titremeyle doludur, sanki duyguların “paylaşılması” düşüncesi bile tüyleri diken diken eder. Bu ritimde, karanlık sokakta gergin adımlar, unutmak için rastgele bir sıcaklık arayışı ve akıl izin verdiğinden daha güçlü bir şekilde birbirini çeken zıtlıkların sonsuz çatışması vardır. Şarkı, kavga sonrası içilmemiş viski gibi acıdır, ama bu acının altında, yıkım ve şefkat arasında en azından küçük bir denge umudu vardır.