Through My Soul

Her şey tanıdık geliyor – yağmur, rüzgâr, gece. Ama bu tanıdık şeyler artık kurallara göre işlemiyor: yağmur cilde değmiyor, rüzgâr itmiyor, zaman kağıt kuş gibi katlanıyor ve düz bir çizgi olmaktan çıkıyor. Hatta yerçekimi bile insanı yerde tutmayı unutuyor.

Buradaki aşk, kapak resimlerinden ya da filmlerden değil. Yüzü ve şekli yok, ama garip, yumuşak bir gücü var, değiştirmiyor, yeniden yapılandırıyor. Düşüş yok, sadece yüzme ve sürüklenme var, sanki biri dünyayı tersine çevirmiş ve kimse şarkı söylemiyor ama ışık ses çıkarmaya başlamış gibi.

Ve tüm bunlar sessiz, neredeyse ses çıkarmadan, ama mutlak bir netlikle. Sanki biri kozmosu avucunun içine sığdırmış, haritaları silmiş, yönleri kaldırmış ve tek bir şey bırakmış gibi - her şeyin sonunda birbirine uyduğu yere.