わたしの一番かわいいところ

Burada aşk, çocukça bir coşku gibi geliyor, sadece daha olgun bir şekilde ifade ediliyor. Kelimeler kahkahalara, nefes almaya, ünlemler arasında kayboluyor - sanki düşünceler dilden daha hızlı akıyor ve duygular düzgün cümlelere sığmıyor. Ciddi bir itiraf olması gereken şey, hafif bir kargaşaya dönüşüyor, ama tam da bu kargaşada en samimi gerçek saklanıyor: zaman ve değişikliklere rağmen, diğerinin hala aynı sevgili olarak kalmasından duyulan mutluluk.

Müzik, bazen güven dolu, bazen neşeli ruh halini yakalayan bir anten gibi sallanıyor. Sanki hiçbir şeyin değişmediğinden bahsediliyor gibi, ama her tonlamada yeni bir keşif ima ediliyor. Ortaya çıkan şey bir drama değil, neredeyse romantik bir komedi, kalbin dilinden utanç duyduğu, ama duyguların yine de her türlü kelimeden daha yüksek sesle konuştuğu bir komedi.