プラネタリウム

Bu şarkıda gece, eski bir fotoğrafa benziyor: biraz bulanık, ama bu yüzden daha da değerli. Hafızada yaz sonunun havai fişekleri hala yankılanırken, asfaltta adım sesleri ve bir daha geri gelmeyecek kokular duyuluyor. Yıldızlar, “o zaman” ile “şimdi” arasında bir köprüye, artık yetişemeyeceğimiz biriyle sessiz bir yazışmaya dönüşür.

Müzik, ondan uzaklaşmak istemediğiniz kadar hafif bir hüzünle uzanır. Her nakaratta, bir başkasının siluetine uzanma arzusu ve aynı zamanda sadece gökyüzüne bakmanın kaldığına dair bir anlayış var. Sonuçta, gerçeklikten çok kalbe daha yakın kalacak anılar için hassas, dokunaklı bir ninni ortaya çıkıyor.