Polaroid

Sayfalarının hafifçe sararmış, fotoğrafların köşelerinin yapışkan bir maddeyle yapıştırılmış olduğu eski fotoğraf albümlerinin kokusu gibi. Burada müzik, artık yakalayamayacağın, duman ve gecenin sessizliği ile birlikte yok olan, takılıp kalmış bir “özür dilerim” gibi geliyor. Her kıtada sadece anılar kalır: bulanık bir polaroid, kelime parçaları ve onlara tekrar tekrar dönme alışkanlığı, ileride boşluk olduğunu bilsen bile.

Melodide yapışkan bir hüzün var, ama histerik değil. Daha çok, geçmişin kendi kendine tekrarı devreye girip aynı kareleri döndürdüğü zaman hissedilen sessiz bir yorgunluk: kahkahalar, dokunuşlar, biraz saçma mutluluk anları. Bütün bunlar “pire story”ye dönüşüyor - en banal ve en kişisel olanına. Parça, bazen bütün bir hayatın tek bir fotoğrafta ve kimsenin artık duymayacağı birkaç nefesle kalabileceğini kabul etmek gibi geliyor.