TU DEVIENS QUOI EN CE MOMENT ?

Hafif melankoli burada neredeyse güneşli bir kaygısızlıkla iç içe geçiyor. “Le temps est bon, le ciel est bleu” yazın vaadi gibi geliyor, ama bunun arkasında akşamdan kalma sabahları, tren istasyonundaki sohbetler ve her zaman biraz acı veren anılar gizleniyor. Kupellelerde bazen özeleştiri, bazen acı, bazen keskin dürüstlük var ve bunların hepsi Paris'in yağmurları, meydanları ve tesadüfi karşılaşmalarıyla birleşiyor.

Müzik sanki yanımızda dolaşıyor, ellerini ceplerine sokup, herkesin içindeki küçük dramları dinliyor. Burada gösteriş yok, sadece gözlemler var: dostluk, aşk, zamanın parmakların arasından akıp gitmesi ve yavaş yavaş stilin bir parçası haline gelen izler bırakması. Ve bu hüzün ve sıcaklığın karışımında tanıdık bir şey duyulur: baş ağrısı ve bir sürü şüpheyle bile hayatın kendi melodisini çalmaya devam ettiği, bazen çok da güzel olduğu tanıdık bir his.