NA ZAWSZE

Sanki biri elinizi tutup, soğuk bir günden sıcak bir odaya götürüyor, her şeyin renklerle dolu olduğu bir odaya. Dünya birdenbire siyah-beyaz olmaktan çıkıyor, hava bile yumuşuyor, zaman daha yavaş akıyor, sanki hatırlanmak istiyormuş gibi. Burada yüksek sesli sözler yok, sadece altın yaldızlı olmayan sözler var: yetişmek, duymak, yanında olmak, bırakmamak.

Müzik, pencere pervazındaki sıcak çayın buharı gibi etrafta dolanıyor - şeffaf ama hissedilebilir. O, bırakmak istemediğiniz anılar ve soğuğun artık sadece pencerelerin dışında kalacağı umuduyla kokuyor. Bu, sonsuz aşkın destanı değil, daha çok sessiz, aydınlık bir inatçılık: tüm dünya özenle buza dönüşürken, sıcaklığı ve rengi yanında tutmak.