Imago

Burada zaman düşman değil, ortak yazar - alnında kırışıklıklar ve saat yerine ritim var. Bir zamanlar her şey daha gürültülü, daha cüretkar, daha önemliydi: kafiyeler sıralarda yazılırdı, hayat protesto ve ucuz kulaklıkların kokusuyla doluydu. Şimdi satır aralarında daha fazla hava var. Daha az “kanıtlamak”, daha çok “anlamak”. İçindeki ateş hala yanıyor - ama artık yakmıyor, eve geç ve biraz yorgun döndüğünde ısıtıyor. Bu seste ironi, minnettarlık ve sessiz bir “haydi devam edelim” var. Çünkü büyümek rakamlarla ilgili değil, müzik sustuğunda bile ritmi kaybetmeme becerisiyle ilgili.