Caillou

Şarkıda sanki rastgele çekilmiş bir dizi kare toplanmış gibi: avlu, düğme, radyatör, pencerenin dışındaki çiseleyen yağmur, okul bahçesi ve birbirlerine bağıran yetişkinler. Tüm bunlar, yorgun ama yine de “devam et, devam et” diyen bir insanın iç monologuna benzeyen bir akışa dönüşüyor - durdurulamayan, takılmış bir kaset gibi.

Burada parlaklık yok, sadece yırtık pırtık dürüstlük var: acı, yorgunluk, küçük gözlemler, keskin metin parçalarına dönüşmüş. Kelimeler ritimle doluyor ve kaostan garip bir hayatta kalma müziği ortaya çıkıyor - ölçülü, biraz yorgun, ama hayata karşı inatçı bir şefkatle, hatta hayat canını yaksa bile.