Haute tension

Burada her şey tekrar üzerine kuruludur - sanki sokak kendi kendine ritim tutuyor ve cümleler perküsyona dönüşüyor. “Ce n'est pas normal” bazen suçlama, bazen mantra gibi geliyor, ardından izin almadan nabız gibi atan bir groove geliyor: ayaklar kendiliğinden hareket ediyor.

Buradaki müzik, mahallede geçen kaotik bir akşamı andırıyor - gürültülü, cüretkar, tehlike ve ironi karışımı. “Voyou” ve ‘bandit’ kelimeleri ağır bir patosla değil, hafif, neredeyse alaycı bir tonla sunulur. Sonuçta, protesto ve partinin garip bir karışımı ortaya çıkar: her şey yanlış, “normal değil” gibi görünüyor, ama tam da bunda kendi normalliği yatıyor - hareket, ritim ve sonsuz “ça bouge tout seul”.