Kalt gemacht

Ses, yağmur damlalarının düştüğü cam gibi soğuk, ama içinden sıcak ve çok inatçı bir şey sızıyor. Sözler, şüphelerle dolu bir iç monologu andırıyor, hatalar aşağı çekiyor ve yabancı sesler çok gürültülü hale geliyor. Yine de bu kırılgan karanlığın içinde, ısrarcı bir “yazmaya devam ediyorum” sesi duyuluyor - sanki tamamen donmaktan alıkoyan tek bir iplik gibi.

Şarkı, kendime gelecekten yazılmış bir mektuba benziyor: dürüst, biraz sert, ama yine de ışığı yakalayacağın umuduyla. Her kıtada, “yeterli değil” hissi ile en iyi zamanların mutlaka geleceğine dair sessiz bir vaat arasındaki mücadele var. Ve bu yüzden şarkıda çok tanıdık bir acı ve aynı zamanda garip bir teselli var: kusurlu olmak bir ceza değil, bir yol.