UP&DOWN

Metropolün gürültüsü, plastik gülümsemeler ve maske takmaya alışkın aktörler - etrafta gürültülü bir parti var, ama içleri boş. Korkular kulağıma “bla bla bla” diye fısıldıyor, endişe beni köpek gibi tasma ile çekiyor. Gelecek, son jeneriği olmayan bir korku filmi gibi görünüyor, ışığı kendi karanlığında aramak gerekiyor.

Burada, düğmesiz bir asansör gibi sallanıyor: yukarı, aşağı, do-do-do-down - ve yine aynı döngü. Duyguların dalgaları cilde çarparak, çillerde ıslak izler bırakır. Bu müzik de böyle yaşar - kırılgan, gergin, dürüst. Kim olursa olsun, kendin olmamak daha kolaydır, ama yine de bu sallantılı ritmi tutmaya devam edersin, sanki o ışıkmış gibi.