Welcome To The Meadows

Sanki uyku ile uyanıklık arasında bastırılmış bir rüya gibi - ya sıcak ışıklı bir lobi ya da kiraz ağaçları ve sisle kaplı bir çayır. İçinde hafif bir sızı hissediliyor: önemli bir şey gidiyor, ama kopmuyor, yumuşakça çözülüyor ve ardında bir iz bırakıyor. Her cümlenin tekrarında bir hatırlatma duyuluyor: her şey hareket ediyor, her şey sona eriyor ve herkes er ya da geç kapıyı arkasında kapatıyor.

Ama bu kaçışın içinde garip bir teselli var - sanki yıldızlar ve çimenler, bedenler farklı yönlere ayrılsa bile ortak bir buluşma noktası haline geliyor. Müzik, vedayı soğuk değil, saran bir hale getirir: içinde kayıp, hassasiyet ve ayrılığın mutlaka düşman olmadığı, bazen sadece eve giden başka bir yol olduğu anlaşıldığında hissedilen o nadir sükunet vardır.