No Tenerte Duele Más

Burada histerik bir ses değil, sessiz bir teslimiyet duyuluyor - sanki elinde çatlakları olan bir vazo tutuyorsun ve onu tamamen yapıştırmanın artık mümkün olmadığını anlıyorsun. Sözler yumuşak, neredeyse fısıltı gibi, ama içlerinde çelik gibi bir ses duyuluyor: gerçeği görmezden gelmeye hazırlık, sadece sıcaklık illüzyonunu biraz daha uzatmak için.

Bu, aşkın kendini kandırması hakkında bir müzik, içinde patetiklik yok, sadece yorgun bir asalet var. Hayali korumak, boşlukla yaşamaktan daha kolay görünüyor. Ve “bana yalan söyle” isteği bile bir suçlama gibi değil, acıyı güzelleştirmenin son bir çabası gibi geliyor - en azından birkaç kıtada daha uzun süre.