Fuk Em

Kalemle değil, büyük harflerle ve küfürlerle yazılmış bir günlük gibi. Çocuklara duyulan özlemden, ihanet edenlere duyulan öfkeye kadar, filtrelenmemiş ham duygular. Burada her şey birbirine karışmış: sevgi ve nefret, şefkat ve öfke, anılar ve inatçı bir “siktirin gidin” tavrı.

Ritim düzgün ve ağır, sanki enkazın üzerinde bile tökezlemeyen bir insanın adımları gibi. Seste hem yorgunluk hem de çelik gibi bir ses duyuluyor: küfür edebilir, düşünce dizisini kaybedebilir, ama önemli olan ayakta durmak ve kendini korumaktır. Garip bir karışım ortaya çıkıyor: gurur ve sadakatle karıştırılmış acı çığlığı.