Jaalakaari

Sanki eski bir destan birdenbire aşk şarkısına dönüşmüş gibi. Her imgede öğle güneşinin sıcağı ve gölgenin serinliği, kalbin altını ve saçların ipekliği, zamanın uzadığı ve nefesin yumuşadığı o sihir var. Sözlerde sadece hayranlık değil, neredeyse bir dua duyuluyor - buluşma, dokunma, ikisini tek bir bütün haline getiren an hakkında.

Bu bir aşk sahnesi değil, bütün bir ritüel: bahçe, nehir, arabanın tekerlekleri, gökkuşağı ışığı. Her şey o kadar renkli ki, sanki evrenin kendisi de buna eşlik ediyor gibi. İroni ise, tüm bu coşkunun arkasında, tutunmanın imkansızlığına duyulan özlemin gizlendiği: yanında olduğunda eriyip gidersin, uzaklaştığında dalga haline gelirsin. Ama söz, bir büyü gibi geliyor: dünyanın dışındaki her şey yok olana kadar, sonuna kadar sevmek.