La misère est si belle

Duman, tuz ve yine de dayanmak için inatçı bir arzuyla dolu ağır hava. Burada acı süslenmemiş, düzenlenmemiş - doğrudan seslerde, kelimeler arasındaki duraklamalarda, nefes alıp vermenin çatlaklarında yaşıyor. Dünya gri, ama ölü değil: içinde hala hayata karşı garip bir sevgi parıldıyor, bu sevgi de melankoli kadar inatçı. Hüzün bir alışkanlık haline geliyor, neredeyse ev gibi, rüzgar ve sigara kokan eski bir ceket gibi. Ve bu samimi, rafine edilmemiş sefalette aniden bir ışık parlıyor - sanki biri sessizce “evet, her şey kötü, ama yine de güzel” demiş gibi.