Alamosa

Kar, sanki dünün hatalarını ince beyaz bir battaniyeyle örtmeye çalışır gibi yola yağıyor. Her şey önümüzde - adı yorgunluk ve umudu aynı anda hissettiren, unutulmuş bir şehir. Rüzgar kelimelerin arasındaki boşluklarda uğulduyor, gitar sanki başını sallıyor - sanki tüm bunlar zaten yaşandı, sadece sen bir zamanlar yağmuru dinlediğin ve her şeye yeniden başlayabileceğine inandığın yere tekrar gidiyorsun.

Benzin, ıslak toprak ve biraz da pişmanlık kokuyor. Ama adım adım, boğuk vokalin ritmine göre, bu pişmanlık sıcaklığa dönüşüyor - sanki biri sonunda kaçmamaya karar vermiş, sadece kalanı dürüstçe ve sonuna kadar yaşamaya karar vermiş gibi.