H2K

Bu parça, paranoya ile hayatın gerçeği arasında bir yerde yankılanıyor - sanki beton bir bodrum aniden konuşmaya başlamış gibi. Burada acı hakkında okunmuyor - boğulmamak için tükürülüyor. Her satır metal üzerine vurulan bir darbe gibi geliyor: kaba, ritmik, filtrelenmemiş. Bu dünyada kimse kurtarmıyor, çünkü herkes uzun zamandır kendi kendini kurtarmaya alışmış.

Tütün, ter ve öfke kokuyor. Kafiyelerin arkasında, sokak felsefesinden gelen yorgunluk var, burada sevgiyi bile morluklarla hak etmek gerekiyor. Kabalık, içten içe her şey yanarken ağlamamak için bir yol. Ve ritmin altında garip, neredeyse çocuksu bir arzu var: en azından bir kez, birkaç dakikalığına da olsa, şeytanlar olmadan uyanmak.