Pastoral

Sıcak, sanki yağmur sonrası bir yaz akşamı gibi. Havada ıslak toprak kokusu var ve adımların arasında sessizce “birlikte gidelim” sesi duyuluyor. Her şey basit - yürümek, hiçbir şey hakkında konuşmak, taşları tekmelemek ve yanında birinin olduğunu bilmek. Kahraman değil, kurtarıcı değil - sadece yol engebeli olduğunda elini tutan bir insan.

Bu sesin içinde bir tür nazik inatçılık var: bulutların peşinden yetişemesen bile, yağmur yine de çiçekleri getireceğine inanmak. Kaybolup sonra tekrar buluşup yoluna devam edebilirsin - sözler olmadan, ama sıcaklıkla. Müzik sanki fısıldıyor: nereye gittiğini bilmesen de sorun değil. Önemli olan yalnız olmamak.