Lárgate

Odadaki eşyalar, duyguların doğaçlama bir cephaneliği gibidir: kullanılmamış bir balta, barda duran bir şişe zehir ve tüylü bir oyuncak gibi sevgiyle temizlenen bir tabanca. Bunların hepsi, kucaklamak için yumuşak bir yastığın yanında rafa dizilmiş gibidir - aynı anda hem gıdıklayan hem de diken diken eden bir çelişki. Şarkının havası, yarı uykuda söylenen kötü bir ninni gibi teatral ve ironik.

Sözlerde özenli bir acımasızlık-çalma listesi yaşıyor: intikam planı duygusal ve mizahi bir şekilde anlatılıyor, duvardaki fotoğraf ise dart oklarının hedefi haline geliyor. Kıskançlık ev dekoruna, yıkım ritüele, on binlerce yol vaat etmek ise hiperbole dönüşür, böylece kendi kırgınlığını insanca komik ve biraz da korkutucu bir şekilde dile getirir.

Bu his, alaycılığın sıcaklıkla yan yana olduğu ve bir başkasının görüş alanından kaybolma arzusunun melodramatik bir ambalaja sarıldığı bir günlük kaydı gibidir. Şarkı sanki dişlerinin arasından gülümsüyor: acı verici, keskin ve sessiz bir kurtuluş sevinciyle.