Zece

Parlak tutku, ritim ve özgüvenle sarılmış. Burada her şey parlıyor - deri, sözler, vaatler. Her “baby” - neon tabelanın parlaması gibi, sevgi yerine “tamamen kusurlu” yazıyor. Her şey ideal gibi görünüyor, ama satır aralarında hafif bir bağımlılık var: insandan değil, en azından bir kıtada ihtiyaç duyulma hissinden. Bunda romantizm değil, heyecan var - sanki duygular bir ila on arasında bir ölçekte değerlendirilebilir ve yine de tam on puan alabilirmiş gibi.