LAST KISS

Üzüntü artık keskin değil, sadece derinin altında sessizce yaşıyor. Her şey uzun zaman önce anlaşılmış, hatta affedilmiş gibi görünüyor, ama hafıza, “önbelleği temizle” özelliği olmayan bir telefon gibi: hikaye bitmiş olsa bile en parlak kareleri saklıyor. Elbette geç kaldı, her zamanki gibi, önemli bir şeyi jeneriğin bitiminden sonra söylemek istediğinde.

Ama bu bir trajedi değil. Daha çok, gözyaşlarından sonra gelen garip bir gülümseme. Çünkü artık açık: yalnızlık bir ceza değil, başkalarının beklentileri olmadan nefes almanın bir yolu. Ciddiyete boğulmamak için “fotoğraf çekmeye vakit bulamadım” şakası bile yapabilirsiniz. Evet, içim biraz boş, ama dürüstüm.