GRIME 2.0

Sahne, kelimelerin cephaneliğine dönüşüyor: mikrofon sadece bir araç değil, duygularını açıklamaktansa başarı kapılarını açmak için daha uygun olan, kamufle edilmiş bir cop. Her cümle kısa bir atış; övünme iş raporu gibi, tehditler ise premium hizmet reklamı gibi geliyor: “sorun çözülüyor ve artık hiçbir şey eskisi gibi değil”. Vokal soğuk ve kendinden emin bir şekilde gülümsüyor, sanki zorunlu dramaya alaycı bir filtre uygulanmış gibi.

Bu cesaretin arkasında pragmatik bir sıcaklık görülüyor - kan için değil, koltuk, hesap ve akrabaların huzurları için: artık rahat bir nefes alabilen üç nesil. Önemli olan sahne değil, gürültünün nasıl günlük ekmek haline geldiği - ve sonuçta “eksiklik” ile ilgili tüm iddialar, cebe atılan bir yankı olarak geri dönüyor. Hala türler hakkında tartışanlara küçük bir ironi: buna ne derseniz deyin, bu “suçun” kendi ödeme planı ve kendi tacı var.