Ну и дела

Eski ağaç ve Fransız yazının kokusu var - her şeyin biraz yersiz olduğu, ama gerçek olduğu bir yaz. Sessiz bas sesleri sanki bodrumdan geliyor, orada hayata giremeyen, ama ritmi yakalayan “ebedi öğrenciler” prova yapıyor. Ses, kelimeler arasında dolaşıyor, sanki daha önemli olanı arıyor gibi: Madonna'ya duyulan nostalji mi, yoksa o zamanki haline duyulan nostalji mi - kasetlerin bitmeyeceği ve zamanın geri sarılabileceği düşünülürken.

Ses, bir kasete kaydedilmiş gibi, arka planda birisi gülüyor, alkışlıyor, belki de şarap dolduruyor. Ve bu pürüzlülükte asıl cazibe yatıyor: düzeltilmesi gerekmeyen kusurluluk. Sadece dinlemek ve başını ritimle hafifçe sallamak, sanki kimsenin acele etmediği ve gecenin her zaman gerekenden biraz daha uzun olduğu eski bir barda gibi.