KETCHUP

Şehir egzoz dumanı ve özgüvenle nefes alıyor. Burada kimse gülümsemiyor - burada yaralar, yeni motosikletler ve “bağlantıları olan arkadaşların sayısı” ile ölçülüyor. Her akşam mini bir prömiyer gibi: kırmızı farlar, kırmızı bandanalar, haritada kırmızı bayraklar. Ama bu glamourla ilgili değil. Bu, her düşüşten sonra ayağa kalkmayı öğrenenler hakkında, gözlerinin altında morluklar ve kahve yerine öfkeyle ayağa kalksan bile.

Bu cesaret gösterisinde hipnotik bir şey var - sanki çamur ve kandan güven duygusu yaratılabilirmiş gibi. Satır aralarında sadece övünme değil, inatçı bir “dövüşmeyi bildiğim için yaşıyorum” duygusu da hissediliyor. Her şey ritimle birlikte atıyor: saldırganlık, mizah, özgüven. Ve evet, bu sos gerçekten ketçap değil.