PLAINTIVE NATIVE

Dünya yine dumanlar içinde - romantizmden değil, yanma alışkanlığından. Her şey sanki kıyametin tekrarı gibi: güneş batıyor, çocuklar yüzlerini çeviriyor, eski savaş hikayeleri yeni başlıklarla geri dönüyor. Ve bu kaosun içinde çığlık değil, sakin, ölçülü bir “bir savaş daha” sesi duyuluyor - sanki hava durumu haberi gibi.

Burada alaycılık bir savunma değil, hayatta kalma yoludur. Her satır, eski bir piyanonun tuşlarına vurmak gibidir: sert, ama melodik. Hava ağır, zaman değersiz, vicdan kasa fişinde. Ve yine de içerde - kül tabakasının altında bir kıvılcım gibi garip bir canlılık var. Çünkü toz, duman ve yorgunluğa rağmen, hala birileri soruyor: “Senin umurunda değil mi?”