Marjolaine

Hafif bir hüzünle kaplı hassasiyet. Sanki kalemle yazılmış kelimeler, ay ışığına ve hafif bir melankoliye batırılmıştı - baskıcı değil, sessizce “unutma” diye fısıldayan türden bir melankoli. Her seste, asla gönderilmeyecek bir mektubun titremesi vardı, ama yine de uçuyor, nefes ile uyku arasında bir yerde adresini buluyordu.

Buradaki dünya, anıların balında erimiş: biraz deniz, biraz ateş ve sonsuz sayıda “eğer”ler. Müzik, geminin izi gibi uzanıyor, gemide sadece iki isim var ve tesadüf için hiçbir şans yok. Ve zaman, her zamanki gibi acele ederken, kalbin hala şiir yazabildiğini dinlemek kalıyor - kimse okumasa bile.