RAPSINCORTE 55

Mahallenin üzerindeki gece gökyüzü kimyasal ve kin kokuyor - sanki her kelime duvara kazınmış ve sokak lambasıyla aydınlatılmış gibi. Burada haklılık bir formül değil, bir yara izi, yasalar ise hırsızın üzerindeki takım elbise gibi: sağlam ama yapışkan. Vokal, bu çatlakların üzerinde, yağmur sonrası fayansların üzerinde yürür gibi - boğuk, kararlı ve acı bir ironi ile, sanki mutfakta biri politik alaycılıkla çorba pişiriyormuş gibi.

Şarkıda hem öfke hem de zanaatkar dürüstlüğü var: küller ve havai fişeklerle yapılan karşılaştırmalar, talimatlardan çok şehri uyandırma isteği gibi. Dünya, hapishanenin kokuları, ter ve yanık sigaralar, adalete olan inancın rutin içinde nasıl çözüldüğü aracılığıyla anlatılıyor. Her satırı acı veren, komik ve insani bir sıcaklık içeren bir not defteri gibi dinleniyor, çünkü buradaki öfke, neredeyse kendi insanlarına duyulan bir endişe.