Robię to co chcę

Cebinde sıcak bir sokak ve dürüstlük, ki bu dürüstlük acı veriyor - uzun zamandır maske takmaktan yorulan vaatlerin ardından aynayla yapılan bir konuşma gibi geliyor. Ritim, geçmişin parçalarına vuruyor: yer altı geçitleri, cebindeki eski Nokia, gri günlerden çıkarılan şanslar - hepsi yeni kaputta şampanya köpükleriyle karışmış. Huligancılık gururu ve inatçılık mantra gibi geliyor: kalıplara girme, izin isteme ve emir vermeyi alışkanlık haline getirmiş olanlara karşı kendini haklı çıkarmaya çalışma.

Bunda sıcak bir ironi de var - sanki sokaktaki biri, kendisine hakaret edenlere nazikçe gülümsüyor ve onların tavsiyelerini battaniyeyle örtüyor, böylece daha sıcak olmalarını sağlıyor. Ses alkış istemiyor; “kendi işini yap” diyor - ve bu sadelikte, nefes almayı biraz daha kolaylaştıran bir özgürlük var.