We Don't Talk Anymore

Bir zamanlar sohbetler kolayca akardı - tıpkı yazım denetimi yapılmadan gönderilen mesajlar gibi. Şimdi iki telefon arasındaki sessizlik, herhangi bir zil sesinden daha yüksek çınlıyor. Parmaklar numarayı nasıl çevirdiklerini hatırlıyor ama ne yazık ki kalbin hafızası kaydırarak silinmiyor. Tüm bu "nasıl gidiyor?" ve saçmalıklara gülmek aniden bir lüks haline geldi. Sadece tanıdık hayaletler kaldı - bildirim melodisi, o aptalca memleri artık kiminle paylaştığına dair düşünceler. Ve evet, elbette, şimdi yanında hangi elbise, hangi kollar, hangi sözler var, hiç bilmek istemiyorum. Ama düşünceler yine de geliyor - tıpkı abonelikten çıkılamayan bir spam gibi. Şarkı, son mesajın hüzünlü bir "görüldü" ile asılı kaldığı eski bir sohbet kokuyor. Sanki biri anıların sesini kapatmış gibi, ama yine de çalmaya devam ediyorlar.