Dracula

Dünyanın biraz sahte göründüğü gece - sanki biri parlaklığı ve kontrastı artırmış gibi. Sokaklar, kahramanın gerçek olamayacak kadar güzel olduğu bir filmdeki gibi parlıyor. Hava pişmanlık ve benzin kokuyor, gökyüzü ise ihanetkar bir şekilde yavaşça maviye dönüyor. Utanç verici bir tanık gibi şafaktan saklanmak istiyorum - ışığın yanılsamayı nasıl dağıttığını görmek istemiyorum. Zaten kaçınılmaz olan sabahın önünden kaçmaya çalışmanın özel bir büyüsü var. Arkadaşlar arabaya çağırdığında, içten içe her şey inler: "Bekle, geceyle daha konuşmadım." Koşarken kendini Dracula gibi hissetmek komik gibi görünse de, yine de koşuyorsun - güneşten değil, tekrar kendin olmak zorunda kalmaktan kaçıyorsun. Şimdilik ise karanlık, müzik ve delilik ile özgürlük arasındaki o ince çizgi. Her anın tehlikeli bir parlaklıkla parladığı ve lanet olsun ki manzaranın gerçekten etkileyici olduğu zaman.