Tanpa Cinta

Aşk, aptalca bir dayanıklılık deneyi gibidir. Önce biraz beklemeye değer gibi görünüyor - ve her şey yoluna girecek. Sözün tutulmasına az kaldığını ve "sen ve ben"in bir hipotez değil, bir gerçek olacağı anın geleceğini. Ama zaman geçiyor ve "beklemekten" koskoca bir meslek, "inanmaktan" ise neredeyse bir hayatta kalma becerisi çıkıyor. Ve sonra aniden sessizlik çöker. O yer, "biz" yerine sadece kendi nefesinin duyulduğu yer. Ve bir yerden "Tamam, aşk olmadan olsun, yeter ki bu sonsuz mucize umudundan kurtulayım" diyecek güç beliriyor. Garip bir şekilde, kalbin ilk kez dürüstçe canlı hissettiği an tam da o andır.