Tak Kan Hilang

Buradaki hava normalden biraz daha yoğun gibi görünüyor. Böyle - özlem tadında, kalbin paramparça olmadığı, sadece kaburgaların altında bir yerlerde sessizce sızladığı zaman. Etraf sanki geçmişle nefes alıyor gibiydi: masadaki kupa, perde, hafif bir esinti ve hatta zaman bile yavaşlıyor gibiydi, sanki o da özlemişti. Bu seste yüksek sahneler yok, sadece yorgun bir duygunun düzenli nefesi var. Her şey çoktan bitmiş olsa bile ölmeyen o şeyden. Bıraktığında bile sevmeye devam etmek - çünkü yapman gerektiği için değil, artık başka türlüsü mümkün olmadığı için. Müzik sanki saçları okşuyor ve fısıldıyor: "Evet, acıtıyor ama güzel." Ve bu sessizlikte, nefes alıp verme arasında, dünki "birlikte"nin yankısı gibi canlı bir şey kalır.